Ojciec – prać??? Czyli kilka świątecznych życzeń dla/od sprzedawcy marzeń

Święta idą – jak co roku. I jak co roku wzdryga mnie z powodu masowego ogłupienia ludzkości, przynajmniej tej jej części, która obchodzi Boże Narodzenie. Niczym w narkotycznym ciągu sprzątamy mieszkania - zupełnie jakby miał nas za chwilę odwiedzić SANEPID, dokonujemy masowej rzezi karpi, czy też warczymy na bliźnich - no bo jakże można nie warknąć, gdy jakaś bezmózgowa dziewka w sklepie podaje mi to, czego nie chciałem?! Ludzie, niczym zastępy pralek automatycznych, wchodzą w fazę wirowania: po tych paru dniach naprzemiennej gonitwy i żarcia zostanie z nich idealnie wyżęta, a nawet – w przypadku tych nowszych modeli – wysuszona szmata. I nic poza tym. A przecież, gdyby tak wyłączyć wtyczkę, ileż rzeczy staje się bardziej widocznych i czytelnych…
Mimo mrozu wolę swobodnie zwisać na sznurze, patrzeć, jak ptaki skubią zmarzniętą ziemię i czekać na odwilż w słoneczne, grudniowe popołudnie: aż wszystkie moje włókna przesiąkną świeżym powietrzem. Wyschnąć sobie powoli, w swoim czasie, wtedy kiedy chcę, a nie kiedy muszę.

Święta idą – wypada więc czegoś życzyć. Nie chciało mi się w tym roku robić kartek, rysować świątecznych komiksów i tego typu dupereli, pisać kwiecistych smsów o zdrowiu, szczęściu i pomyślności. Z racji restytucji zdrowej porcji egoizmu w mej zrypanej psychice powiem o swoich życzeniach bożonarodzeniowych. Być może któreś z nich będzie także Waszym marzeniem.
A więc:
- bym przestała się cyklicznie budzić o godzinie trzeciej w nocy i przez następne trzy godziny nie mogła zasnąć;
- jak najmniej nieodrobaczonych [czyt. zbyt nerwowych] klientów;
- by kierowcy autobusu „0” popularnie zwanego „kołem” w końcu zaczęli przyjeżdżać na przystanki punktualnie. Ba, żeby w ogóle zaczęli na nie przyjeżdżać;
- żeby przynajmniej część ludzi biorących do ręki aparat fotograficzny zrozumiała, że nie ważny jest model, marka, procesor czy obiektyw, ale myślenie;
- odporniejszej wątroby;
- posiadania nieco większych ilości gotówki na bzdety, czyli by kolekcja Zenitów rozwijała się i rosła w siłę;
- lepszej pamięci w kierunku dobrego, a nie złego;
- mniejszej upierdliwości;
- wyjazdu nad morze – jakiekolwiek, bo jeszcze nigdy nad żadnym nie byłam;
- żeby Noel Gallagher jednak wrócił do Oasis w 2015;
- DJ-om z Myllenium Høll: więcej inwencji w kwestii dobierania muzycznego repertuaru oraz nieustającej trzeźwości za mikrofonem;
- kucharzom z Zen Thai: by wreszcie zaczęli solić ryż;
- Kacprowi i Oskarowi – by chociaż w snach udało Wam się przydusić jakąś srokę;
- ładnego bokeh;
- by Snikersy nie tuczyły… aż tak;
- odbieranych telefonów;
- i tego swobodnego suszenia się na mroźnym powietrzu…

Tego życzę sobie. Tego życzę Wam. Jako sprzedawca drogich zabawek, jako sprzedawca marzeń.

Z melodią. A jakże.

http://www.youtube.com/watch?v=Yc3_h_vslss