Postęp

Fluoksetyna z czterdziestu miligramów na dwadzieścia. Brak snu od czwartej trzydzieści. Bywało, że budziłam się o trzeciej – i to przy dwóch tabletkach Fluo, więc jakby nie popatrzeć jest postęp. Tylko dlaczego mnie nie cieszy? Może dlatego, że nie mam się do czego budzić. Wstaję, nażrę się, za parę godzin zjem śniadanie [proszę nie mylić „jedzenia posiłków” z „nażeraniem się”, bo to dwie różne sprawy], coś poszperam w Necie, dalej wyślą mnie na zakupy czy po inne sprawunki [we wtorki i piątki skoczę jeszcze na psychoterapeutyczne mordobicie u Basi], zjem obiad, potem zaliczę spacerek, dalej kolacja, i znowu Necik, i wreszcie kolejny koszmar zasypiania. A gdy w końcu i to mi się uda, to nagle wybija godzina czwarta i organizm sam z siebie, bez jakiejkolwiek sensownej przyczyny prostuje się do pionu i żegnaj piękny, niepiękny śnie. Znowu przymusowe czuwanie do rana i niemożność zrobienia z sobą czegokolwiek – bo wszyscy w domu śpią, więc nie można budzić.
I tak właśnie wygląda pani historyk sztuki dobrze po dwudziestce – chamsko wysadzona z siodła po stażu i nadal bez pracy [a przecież jest tyle możliwości, jak choćby czyszczenie toiów], równie niegrzecznie skopana przez kilku głupich facetów, jakich spotkała na swojej drodze [zawsze przecież można wstąpić do klasztoru], z depresją i BPD [choć ostatnio częstotliwość wkurwów uległa zmniejszeniu, a że tyłek z nażerania rośnie – no cóż…]. I ona daje sobie prawo do narzekania? Przecież na świecie ludzie mają gorzej: głód i wojny panują, powodzie zalewają wsie, i w ogóle. Jak więc można być tak niewdzięczną wobec losu? I jeszcze buntować się, gdy większość znajomych chce mieć z nią do czynienia tylko i wyłącznie wtedy, gdy jest błaznem na zawołanie [bo jak ma doła, to niech spieprza]? Skandal i świat się wali – jednym słowem. Cholera.