Don't panic

I znów zdjęcia. Może dlatego, że w moich trzęsących się – w skutek brania piksów – łapach łatwiej mi utrzymać ciężki aparat niż leciutki ołówek czy pisak. Fotografia to obecnie jedno z nielicznych miejsc, gdzie czuję się wolna. Gdzie robię, co chcę. Owszem, często żałuję, że nie udaje mi się zrobić jakiegoś ślicznego kadru [takiego „pysznego deseru z wisienką”], na widok którego wszyscy by się zachwycali. Uważam bowiem, że zrobienie takiej fotki jest szalenia trudne i bardzo podziwiam osoby, które tę umiejętność posiadają. U mnie zawsze są brzydactwa i dziwactwa, zmęczenie i kurz, monochromatyzm i melancholia. Właściwie nigdy specjalnie nie musiałam się uczyć widzieć w czerni i bieli, tzn. jak zalecają poradniki fotograficzne nie robiłam sobie takich klaserów z odwzorowaniem barw czy nie patrzyłam na przyszły kadr przez szary filtr. Być może dlatego, że jak wskazują najnowsze badania, osoby cierpiące na depresję słabiej widzą kolory niż ludzie zdrowi, zaś ja w końcu taką usystematyzowaną naukę fotografii zaczęłam dopiero po pobycie na oddziale zamkniętym.
Właściwie to nie bardzo wiem, dlaczego dziś wrzucam akurat ten film, skoro w kolejce czeka kilka innych. Został zrobiony 23 oraz 27 i 28 lipca na pożyczonym Nikonie, Ilfordzie Delta 400 ISO, także okazyjnie przy pomocy statywu oraz „Madzi”, czyli leciwej zewnętrznej lampy błyskowej marki National. Tym razem w słuchawkach towarzyszył mi debiutancki album Coldplay – „Parachutes” [tutaj jest prawie cały, można sobie więc go zapuścić: http://www.youtube.com/view_play_list?p=AEB8C2F7844BAB1A ]