"(...) i poprowadzi (Cię), dokąd nie chcesz."

Nie mogę powiedzieć, że depresja wiąże się tylko i wyłącznie ze spotykaniem nieczułych kretynów na swojej drodze. Była by to z mojej strony wielka niesprawiedliwość wobec tych, którzy przez te cztery lata wyciągali i wyciągają do mnie rękę. A zdaję sobie sprawę, że nie było to dla nich proste, gdyż musieli przełamać własne zakłopotanie, jakie wpoiło im w tych sprawach wychowanie w zidiociałym społeczeństwie. Często te osoby mi mówiły i mówią, że mi współczują, że jestem biedna itd. Różny miałam do tego stosunek w przeciągu tych czterech lat. W początkowym okresie choroby potrzebowałam takiego użalania się nad moją osobą, później bardzo mnie to złościło, teraz podchodzę do tego z większym zrozumieniem. Wiem, że ludzie tak naprawdę nie mogą w pełni współodczuwać tego, co osoba chora na depresję. Ale bynajmniej nie odbieram tego jako pustego, pozbawionego wartości gestu. Zdobycie się w tym wypadku na choć odrobinę empatii jest naprawdę czymś bardzo trudnym, trzeba bowiem wyobrazić sobie ból, jakiego nie ma się szansy poznać osobiście, a jaki codziennie zabijają we mnie leki. Choć mnie bardzo cieszy, że nie muszą iść tam, gdzie byłam i teraz jestem, a gdzie znalazłam się nie z własnej woli. Nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby mieć na koncie psychozy, dwóch prób samobójczych, pobytu w szpitalu z atrakcjami w postaci brezentowego kaftanu, kilku lat psychoterapii i lekoterapii oraz przebytej samobójczej śmierci jednego z przyjaciół. Też nie chciałam, ale kijem Wisły nie cofnę. Mogę jednak pomyśleć o tych wszystkich ludziach, którzy byli ze mną przez ten cały czas, którzy ze mną wytrzymali i od razu robi mi się cieplej.

PS. Zaś zdanie będące tytułem dzisiejszego postu usłyszałam tydzień temu na mszy u rzeszowskich Dominikanów. Jednakże nie mam zamiaru doszukiwać się w moim życiorysie jakiś mesjanistycznych pierwiastków, gdyż nie jestem zbyt religijną osobą.